Veç muj me t’dashtë ashtu siç je

Jo, s’mundem me iu dhanë zgjidhje krejt problemeve t’jetës

s’kam përgjigje për dyshimet as për ndërdyshjet e tua

veç mundem me t’ndigjue e gjithçka me nda me ty…

Jo, unë s’mundem me e ndryshue

as t’shkuemen e as t’ardhmen tande

por n’se asht nevoja pranë vedit m’ke gjithnji

S’mundem me i shmangë teposhtat e tua,

veç dorën mundem me ta shtri e me të mbajtë mos me u rrzue

Gëzimi yt, fitoret e tua, triumfi yt

vërtet s’janë të miat

po shpirti më gëzon i tani kur t’shoh me flatra

S’gjykoj vendimet e marra n’jetën tande

po me të mbështetë e ndjej detyrë,

me të nxitë e me të ndihmue nëse ti më pranon!

S’mundem me i vu cak qiellit kah vërtitesh,

veç mundem me t’ofrue hapsinë të mjaftë

që ti t’naltohesh

S’mundem me ta shmangë as vuejtjen tande,

kur ndonji ndëshkim zemrën ta lëndon,

po mund t’përlotem me ty, e me i rimbledhë bashkë

krejt gastaret e nji shpirti t’thyem e me rinis nga e para

S’mundem me t’thanë as kush je, as kush duhet të jesh,

veç mundem me të dashtë njashtu siç je

dhe me mbetë përjetë Miku yt…/