Fshati rus përballet me mungesë burrash: Po ngordhim si miza

Irina, një banore tjetër në Bukaçaça, thotë se djali i saj 27-vjeçar, Gera, ka qenë duke nxjerrë qymyr kur ka marrë njoftimin për rekrutim.

“Ashtu si gjithë të tjerët, edhe atë e kanë marrë nga shtëpia, e kanë futur në autobus dhe e kanë larguar”, thotë Irina.

Irina thotë se djali i saj tani është i vendosur në qytetin jugor rus, Rostov-on-Don, dhe “transporton pajisje prej atje” në anën tjetër të kufirit ukrainas, rreth 200 kilometra larg.

“Ai ka qenë neutral sa i përket temës së luftës, por kur i kam sugjeruar që të përpiqet të shpëtojë nga mobilizimi, ka refuzuar. Më ka thënë se nëse e thërret atdheu, ai do të luftojë. Nuk kam bërë më përpjekje që ta bind”, rrëfen Irina.

“Fshati nuk do të ketë bukë”

Në mesin e atyre që nuk janë kthyer nga lufta në Ukrainë, është pronari i një furre të bukës në Bukaçaça.

Disa vite më parë, Vladislav Akhmadulin ka marrë furrën nga nëna e tij, Tatyana Akhmadulina, dhe babai i tij, i cili e ka hapur atë rreth dy dekada më parë.

“Gatimi është puna e jetës sime”, thotë Akhmadulina.

“Por, së shpejti, mund të detyrohem ta mbyll furrën e bukës. Fshati nuk do të ketë bukë. Fizikisht, është e vështirë për mua dhe nuk dihet nëse djali im do të kthehet nga Ukraina”, thotë ajo.

Djali i saj është mobilizuar në fund të shtatorit.

Akhmadulina thotë se ai – pasi ka shërbyer më herët në ushtri – e ka ndjerë se është detyrë e tij që të rekrutohet për luftë.

“Për mendimin tim, nuk është detyrë, por frikë se si do t’ju shohin fqinjët nëse refuzoni”, thotë Akhmadulina.

“Tani jam penduar që e kam dëgjuar. Nuk është dashur. Megjithatë, do të përpiqem ta kthej. Do t’i shkruaj prokurorisë. Kam frikë, sigurisht. Kam frikë për djalin tim”, shprehet ajo.

Akhmadulina tregon se djali i saj i ka blerë vetë edhe furnizimet për dislokim.

Nadezhda dhe Nikolai Ogarkov janë, po ashtu, banorë të Bukaçaçës. Ata janë takuar në një fabrikë të metaleve – tashmë të mbyllur – dhe që atëherë janë bashkë.

“Në fund të tetorit kemi festuar 50 vjet bashkë”, thotë Nadezhda.

Ata thonë se nipi i tyre 24-vjeçar, Aleksandr Ogarkov, ka punuar në kompaninë lokale të minierave të qymyrit deri në verën e kaluar, por se puna aty ka qenë “shumë e keqe” dhe e ka detyruar të shkojë në Vlladivostok, ku ka kryer shërbimin ushtarak.

“Ai është mobilizuar atje”, thotë Nikolai.

“Nuk na ka thënë asgjë për këtë. Ka thirrur njëherë, ka thënë se do ta çojnë në Ukrainë. Ka kaluar një javë në stërvitje dhe kaq. Ka një muaj që është në luftë”, thotë ai.

Në Bukaçaça ndodhen dy varreza. Andrei, një pensionist lokal, tregon se në njërën prej tyre gjendet një memorial për ushtarët japonezë, të varrosur atje.

Rreth dy dekada më parë, thotë Andrei, pasardhësit e tyre kanë ardhur për t’i riatdhesuar eshtrat.

“Ne i kemi zhvarrosur mbetjet dhe japonezët i kanë marrë në shtëpi. Jemi paguar me dollarë për punën tonë në atë kohë”, kujton Andrei.

Varreza tjetër në Bukaçaça është mbushur me shpejtësi, thotë Andrei, edhe para se Putin të niste pushtimin e paprovokuar të Ukrainës në muajin shkurt.

“Për shkak të minierave të qymyrit në zonën tonë, vendi nuk është për jetesë. Po ngordhim si miza, edhe pa luftë”, thotë Andrei.

“Dhe, së shpejti, do të na duhet t’i varrosim të rinjtë – ata që do të sillen nga Ukraina. Shikoni, kanë përgatitur tashmë një copë toke për varrime të reja”, thotë Andrei, duke ngritur dorën kah disa varre të mbuluara me borë.